martes, 26 de marzo de 2013

QUIERO




Hoy me levanté con ganas de crear algo bonito
Con ganas de susurrarte secretos
Y compartir vacíos para que los llenemos con hermosas palabras y demos luz a este melancólica oscuridad
Hoy me levanté con ganas de decir que no estoy enamorada,
Pero quiero estarlo
Que no muero de amor,
Pero que deliciosa muerte deber ser
Que no  calientan mi cama,
Pero que a veces quisiera que calentaran mis pies helados
Que quiero que me quieran con todo el alma,
Sin tener que protegerme y tener miedo a esos sentimientos
Que añoro algo que nunca he tenido
Y que sigo esperando a ese hombre especial

No un príncipe ni un rey,
Ni un hombre guapo y rico
Un hombre hermoso para mi

Que cuando yo le diga, vivamos hoy,
Sepa que le querré para siempre
Que me prometa paraísos y los cree para mí
Que sepa respetarme y valorarme
Que crea en mi
Que le guste quien soy tanto que tolere hasta mis defectos
Que me abrace, cuando yo le diga que me basto sola
Que no me crea cuando le mienta diciéndole que no necesito nada
Que me sujete cuando me asusto y hecho a correr
Pero me haga correr el corazón como un loco
Que pierda su precioso tiempo mirándome
Y que yo pierda el mío mirando como me mira
Quiero volteretas en mi estómago
Nervios por verle
Horas soñándole despierta
Quiero que su cuerpo me llame y me llene
Y que después cuando me haga la indiferente, me rodee con sus brazos y se quede pegado a mi espalda
Quiero que se emocione, que viva, que sea real, que haga acto de presencia
Que deje de habitar en mi subconsciente
Y venga a verme
Que venga a tenerme
Que son muchas horas sin él
Que estoy cansada de dibujar caras en un rostro vació
Que me extenúa extrañarle con estas ansias
Que cada vez que pienso que lo he encontrado, ya lo he perdido
Que no quiero imitaciones
Que lo que guardo para él, ninguno lo ha visto

Porqué haremos magia, seguro
Crearemos un mundo distinto
Te haré tostadas de besos,
Empanadillas de cariño,
Paellas de afecto
Y dulce de membrillo

¿No es así como se atrapa a un hombre?
¿Por el estómago?
Pues cuando vengas te cocinaré,
Despacito, suavecito,
A fuego lento
Y te comeré enterito
Mientras... caliento platos
¿Porqué aún no estás conmigo?
Esté menú me enloquece
Sufro por no estar contigo

Y mientras todos apuntan con el dedo hacia algún conocido
Yo sigo esperando impaciente a mi loco amor desconocido
Un spagetti a medias
El mío se me ha partido
casi nada lo que quiero
Ya sé, es mucho lo que he pedido
Soy ambiciosa en mis deseos
pero me conformaré con tu maleta
si dentro está mi delirio
Mi equipaje es ligero
Nací sin nada y así sigo

Más es mucho lo que he construido
en cien años de soledad
Serás muy bienvenido

¿Ya estás tardando de nuevo?

Quizás aún no me has escuchado
No me has visto, no me has imaginado
No sabes que te espero

Quizás habré de esperar otra vida,
para tener lo que no he tenido

!Está bien! Te esperaré




lunes, 25 de marzo de 2013

JUGANDO




Vamos a jugar a un juego
Se llama:
“Tú cierras los ojos y yo te como”
Naturalmente, no te ato
Naturalmente, puedes moverte cuanto quieras
Sólo no puedes abrir los ojos, única norma

¿puedo jugar?
!Trampa!. !Los has abierto!

Estoy pendiente de ti
Puedes decir lo que quieras que lo sabré antes de que lo pronuncies

Confía en mí
Si me dices “no” lo sabré en el acto

Lo siento aquí dentro,
Donde antes vivía mi corazón y ahora sólo hay un agujero negro

Pero me estoy enredando
A eso ya jugamos antes
¿Te acuerdas?

Tú entonces no me avisaste, como yo hago ahora
No me dijiste:
“vamos a jugar a que te robo el corazón y ni te das cuenta”

¿Te hace gracia?
A mi ya no

Más no voy a vengarme
No me satisface herirte
Y yo no quiero tu corazón para nada,
Aunque no estaría mal recuperar el mío, ahora que lo pienso
Así que túmbate y relájate
Soy inofensiva

Es esto lo que querías,¿no?
Mi rendición
Puedo dártela

Voy a darme un banquete carnal esta noche
Voy a pecar con todas tus pecas
Un viaje por los sentidos, sin sentimientos
Sin promesas, sin compromisos

Esos fantasmas que viste en mi espejo y que yo nunca vi reflejados en tus ojos
¿No te parece ahora que tu ego fue algo desmesuarado cuando pensaste que renunciaria a todo por ti?
¿Tan grande te hice y tan pequeña me volviste?

Lo diste todo por hecho
Pensanste que habías ganado
Que seguiría reptando por el suelo después de haber reptado por tu cuerpo

¿que me diste tan especial que crees que no me dará otro?
¿dos o tres horas de tu vida y crees que te quise poner un lazo?
Volviste a equivocarte loco amor

No me diste nada
No dejaste nada
No tenías nada
No tienes nada

Esta es tu cerebración pero es mi despedida
No quiero nada de ti porqué estás vació

Eres este cuerpo que puedo tocar a mi antojo durante un rato
Pero no me gusta la música que suena cuando tú me tocas
Estamos desafinados

Ahora voy a beberme tu deseo,
Y luego te pediré que te vayas
Si haces memoria nunca te pedí que te quedaras

Te justificabas inventando escusas para no quedarte conmigo, dando por hecho que me apetecía dormir contigo
¿porque iba a querer compartir mi cama y mi espacio contigo?
No resultas cómodo ni tierno
Y no das calor
Me dabas frío

Siempre me gustó más soñarte que tenerte
Eras más sencillo en mis sueños
Y en persona decepcionas bastante
Esta vez no escucharas nada
Tus oídos no van a recibir mis halagos
Mi boca no va a pronunciar ni un sonido

¿te sientes cerca del paraíso mi amor?
¿es este el paraíso que buscaste?

Pues cierra los ojos, vístete y sal de mi cuarto
Hemos terminado

Este no es mi paraíso


jueves, 21 de marzo de 2013

MERAVELLA




Quina meravella mirarme en les teus ulls!
Quina tremolor em produeix la teva mirada,
volant per sobre meu,
acariciant, sense tocar, la meva pel,
com una suau brisa.
Quin miracles les teves mans,
la suavitat dels teus dits.
la meva palma colocada a la teva pantxa,
escalfantme per dintre.

Com m'estarrufo amb el teu contacte 
com respón el meu cos a les teves carícies 

Sé que et recordo i et reconcec, 
i ningú més em pots fer sentir que estic al paraís en aquesta terra 
Quina belletça els teus llabis, 
la teva boca que es menga la meva, 
la teva llengua, 
que juga i desperta onades de plaer que em recorren sencera 
I aquestes ganes boges de ser teva que em provoques 
Una sana desesperació de fondre'm amb tú fins a l`ànima. 
Les teves dents mossegantme, 
atrapantme en un cercle de plaer del que no vull sortir mai 
Aquet instint animal, que faig olor, que assaboreixo, que adoro 
Les teves ungles en la meva esquena, 
de dalt a baix, 
de baix a dalt, 
pels costats 
Em torno a estarrufar 
tremolo, més excitada encara, 
suspiro, crido, 
vull menjarte, 
vull més, 
et vull tot, 
ésser teva, 
ara, ja, per sempre 
La música dels teus gèmecs, 
de la teva respiració que s'acelera i t'agita 
La força dels teus muscles, 
de les teves mans que em subjecten perquè no marxi, perquè no caigi 
que em deixen volar i em tornen al llit, 
satisfeta, saciada, feliç, completa, amb tú a dins, 
clavat fins a les meves entranyes 

No vull pensar en altre cosa que no sigui tú, 
en aquet moment robat al temp 
tampoc ja no vull pensar en altre. 
no imagino rés més important 

M'acompanyes tot el dia, 
sento la teva presencia. 
Penso en que faràs, en si et trobaràs sol, 
en si estaràs bé, 
en si m'anyoraràs... 

L'HOME I LA LLUNA




Dieun que un home solitari passetja pels carrers quan es fà fosc. Diuen que segueix la sendera de la lluna i que quan s'amaga entre els núvols, li senten aullar com un llop fins que torna a sortir del seu amagatall.
Asseguren que va passar hores buscant-la, mirant-la, tremolant quan s'apropava i tremolant quan s'allunyava. 
Un home plé d'alegria i d'esperança.

Va creure que la podia tocar només allargant la mà. Va creure en els comptes de fades quan la seva ànima era gairebé transparent. Durant el dia sospirava esperant que caigués la nit i llavors surava suaument per la vida.

El diferenciava la diferència, l`estrany es feia habitual. Res era tan dolent com per deixar-se vèncer, perquè acompanyat caminava, sense tocar el terra.
Cada día era més alt, més gran i més valent. Començava un altre día i volvia a respirar-lo fins que l'esgotava.
Llavors una dona morena es va penjar del seu cos, va caminar per les seves venes i va voler el seu amor.
L'home li va preguntar a la lluna si podia amarla a ella també. Si en el seu cansat cor cabria tant amor o acabaria esclatant com una bombolla de sabó. De vegades, pensava que si li lliurava el seu cor a la dona d'ulls riallers, ella l'hi menjaria i li frenava la indecisió.
ç
La lluna somreia mirant als amants que tantes voltes donaven per estimarse.
Ella guerrera incansable, impacient, perseguint estels en les quals volaven els seus somnis, ell guerrer incansable, pacient, construint castells amb immenses muralles per espantar malsons.
De vegades ell despareixia i ella el buscava sense vuere'l,a les palpentes, guiada només pel seu desig, el seu olfacte, el seu tacte i la seva intuïció. Ell necesitava recuperarse. La dona esgotava la seva resistència.Ell portava tant de temps sol amb la lluna com a única companya, que sentia la necesitat d'anyorarla des de lluny i recordarla en la distància.
La dona va terminar aceptant que amar no es tenir lo tot, sinó guadir de lo que tens, de lo que t'ofereixen lliurament i donar amb tot lo que tinguis per oferir.
Ell ball dels cosos, la dansa de les dunes, el tremolor de la sensibilitzada pell pel frec dels seus dits, la brisa que aixequen els suaus moviments, les ondulacions lleugueres dels seus esperits, l'ímpetu de la possessió, el volcà de la passió esclatant des de molt dintre cap enfora.
El moment del després quan obres els ulls i veus els sentiments brillant com un far que t'ensenya el camí de tornada en els ulls de la teva parella.

La marea, la interminable marea de la lluna que sempre acompanya als amants, unint-los, separant-los,lligant-los, enamorant-los, enfonsant-los en el goig i el dolor.
L'home continúa en la torre del seu castell mirant la lluna. De vegades la seva petita dona li acompanya, espantant el silenci.

Ell invoca des de allà dalt la tranquil-litat per la seva inquieta ànima i vol la pau de la seva solitut per retobra-se amb sí mateix. Però ara sap que malgrat les emocions que senti, la lluna estarà sempre i la dona tornarà quan ell vulgui i s'anirà per donarli aquets moment

SI ET NOMBRO



Si et nomeno, se m'omple la boca del teu sabor,
no m'arriba l'ànima al cós,
trèmolo d'enyorança, sospiro d'impaciència.



Si crido nombra'n te
totes les coses comencen a encaixar i a formar peces meravelloses,

La meva veu és teva,
la meva ànsia és tenir-te.
Els meus ulls volen mirar aquest somriure tan teu,
tan tímid, amagat i sincer,
aquest somriure al que li costa tant de sortir, que s'obre camí amb dificultat i desconfiança

Qui sap si una il·lusió, si realitat, si fantasia!
I et dic que no vull que tornis,
He de caminar sola, ho sé
Un company, un igual, un ideal, una utopia

Però puc nomenar-te cada dia.
I si et faig mal, et deixaré marxar,
i si em fas mal, m'amagaré dintre meu i no podràs trobar-me mai.

Sé fer-lo, però no sé plorar al costat de ningú,
no sé recolzar-me en tu, no confio en ningú.
De vegades, ni en mi mateixa

No sé cap a on vaig i si el camí és correcte,
Tampoc m'importa cap a on em porti. Ja he estat en l'infern

Et torno a nomenar, avui, demà, demà passat,
una,dues tres

Sé que estic aturada a un cantó de la vida esperant alguna cosa que no arribe,
Pots estar al meu costat cada dia i estar molt lluny,
com passa sovint.

Però et nomeno i penso si alguna vegada arribaràs a escoltar-me i si alguna vegada jo voldré deixar que em sentis nomenan-te

APRENC





Aprenc a sospirar,
a deixar anar l'aire amb el qual aspiro la teva aroma.
Aquesta olor especial que fabriques per mi.
Amb el meu alè vull recórrer la teva pell, bufant suau per estarrufar-te, acariciant el teu borrissol,
fregant a penes amb la punta dels meus dits la suavitat de la teva pell.
Buscant aquells forats en els quals puc tocar la teva ànima amb les mans.



Aprenc a amar-te,
perquè et vaig estimar des del primer dia sense saber ni com.
I aquest sentiment em va espantar, em va oprimir, em va paralitzar, em va ofegar, amb la seva potència
Aprenc a caminar al teu costat, a mantenir el teu pas, sense correr més que tu però sense quedar-me enrere.
Aprenc a què siguis al meu company, el meu amic, el meu amant, la meva parella.
Aprenc a respectar els teus llargs silencis i delectar-me amb la música de la teva veu
Aprenc a què el teu record m'acompanyi allà on vagi.
Aprenc a tornar després dels meus passejos pel món.
Aprenc a què deixar-me abraçar a les nits i a trobar al teu cos quan allargo les mans.
Aprenc que recolzarme de vegades amb tu no significa que sigui menys forta menys independent.
Aprenc que estimar-te va ser molt fàcil, però aprendre a estimar-te és difícil i esgotador.
Aprenc a deixar-te lliure, amb llibertat i respecte.
Aprenc a confiar en les teves paraules, i a creure que m'estimes
Aprenc a què m'acceptis tal qual sóc, més enllà de les paraules, amb el cor no intentis canviar-me. El bo i el dolent.
Però per sobre de tot, aprenc a ser pacient,
a esperar que el temps ens ajudi a no tenir por l'un de l'altre,
a trobar un punt entremig on poder trobar-nos,
a què ens ajudem
Vull aprendre a estimar-te i a sentir-me estimada


POR TI




Cierro los ojos y veo tu mirada serena,
tranquila, dulce, sensual.
Se pasea por mi silueta borrando dudas,
encendiendo llamas,
saqueando mis tesoros escondidos

Tu perfil se dibuja en mi mente
La sutileza de tu piel hormiguea en la punta de mis dedos

Sedienta bebo mil veces de tu fuente
Mi garganta se refresca con tu néctar

Te acompaño intentando fundirme con tu sombra

Te beso una, dos, tres, mil besos y nunca se cansan mis labios 
Respiras conmigo
Me apoderé de tu aliento


MARISA



Y hoy amiga viajera que caminas hacia la luz,
quiero celebrar tu vida y no llorar tu muerte,
Ya te lloraron demasiado.
Quiero recordar tu sonrisa,
tan abierta, tan sincera
Quiero volver a sentir que me miran tus preciosos ojos,
mitad mar, mitad cielo claro,
Con esa mirar tan tuyo,
directo, franco, comprensivo
quiero verte presumida,
llena de belleza, elegante, distinguida 
quiero sentir tu abrazo, 
esos brazos llenos de amor, 
que abrigaban almas heladas vistiéndolas con tu calor. 
Dijeron que eras una flor, y no hubo mejor manera de describirte 
Más para cada uno de los que te quisieron fuiste una flor diferente 
Para algunos, quizás una rosa sin espinas, 
aterciopelada, con sus suaves pétalos 
Para otros una orquídea, delicada y necesitada de cuidados 
Para otros una tulipán, sencillo, fuerte, indoblegable 
Otros, una indecisa margarita, voluble al viento, 
“si quiero”, “no quiero” 
Para otros un ramo de flores de fragancias diferentes, 
Miles de perfumes mezclados en esa armonía que salía de ti 
Para mi fuiste una flor silvestre, 
Que sólo pude disfrutar un día, 
Un momento en mi vida, 
Un espacio perdido, fugaz cariño que sentimos y prometimos conservar 
Más no hubo tiempo 
Te fuiste de improviso 
Todo los que te conocimos, por breve que fuera, somos mejores personas, 
porqué enriquecías las vidas de los demás 
Sé que aún estás aquí 
Sé que volveré a verte 
Pero mientras, puedo decirte que mantendremos vivo tu recuerdo, 
tus anécdotas, tus palabras 
Amaste y fuiste amada, 
Y marchaste sin dolor 
Adiós amiga viajera, 
Brindaremos por ti, por tu vida, flor, ángel 
Buen camino 

Te echaremos de menos, pero eso ya lo sabes.

SOÑANDO




cuando todo era oscuridad en tus ojos vi estrellas
Lejanas, si, huidizas, si,
pero brillantes, posibles, sinceras

Las quise para mi,
Las sujeté y su luz brilló en mis manos
Las besaba hasta que se apagaban,
y de nuevo las encendía tu corazón
Las dudas y el miedo no me dejaban tenerlas,
la esperanza y la ilusión me gritaban que las atrapara
Y una valentía nueva me decía que luchara contigo, no contra ti

Te veía a mi lado, cercano al fin, 
Feliz en mis brazos, perdido en mis caricias 
Quise darte la magia de mis palabras 
pisando mi orgullo te ofrecí la llave de mis riquezas

Cada momento, nuestro

Lo posible, lo imposible, 
Lo bueno, lo malo, lo regular, 
Todo puede ser o será 
Pero no fue

Robaste, asaltaste, pisaste, destruiste,mentiste, juzgaste. 
Engaño y traición 
Te quieros vacíos 
Sin perdón, sin rendición 
Insultaste mis sentimientos y mi razón 
No importaba más que tu objetivo 
Y te equivocaste de nuevo. 
No todo vale en el amor y en la guerra 
No conseguiste nada

Vuelvo a levantarme 
No muero de amor 
No ganaste nada hiriéndome e ignorándome

Sólo tú perdiste que me perdiste




INTENTÉ





Intenté refugiarme en el orgullo y tumbaste mis barreras
Construí muros con los ladrillos del rencor,del cinismo y del sarcasmo
Y los barriste con sólo una tirada
No me rendí y te negué mis sueños
Y construiste nuevos sueños sólo para que yo los soñara
Busqué en tus ojos la pérdida y la desidia
y tu franca mirada sólo me daba esperanzas

Me heriste mil veces y mil y una me curaste,
Siempre jugando con ventaja pero sin vanagloriarte de ello
Humilde , silencioso, esperaste 
Sangré, más no me dejaste desangrarme 
Te amé con dudas y miedo 
y cimentaste un castillo en el desierto para mi, 
llenándolo de música y canciones

Sembraste mis campos cuando mi tierra estaba seca 
y con paciencia regaste cada surco, sin descanso, sin pausa pero sin prisas 
Me giré y no te miré, y me diste la vuelta para que sintiera tu corazón latiendo bajo mi palma abierta 
Toqué la suavidad de tu piel y dejaste que te dibujara con la yema de mis dedos , que te grabara en mi mente

Huía y me cogías con fuerza para detener mi carrera 
Tenía sed y me diste de beber de tu fuente,agua fresca de tu limpio espíritu 
Te creía pequeño y te hiciste cada día más grande, 
hasta que fuiste un gigante que me atemorizaba 
Te perdí y me perdí 
Te encontré y me encontraste 
Te busqué y me buscaste 
Me juré no escribirte porqué me sentí profanada pero no merecías mi silencio 
Y algo me empujó para que siguiera escribiéndote aún cuando ya te habías ido 
Aún cuando supe que te había perdido

Quizás intentar llegar a ti, que entendieras que no soy igual a nadie

Porqué lo que dije, jamás te lo dijo nadie, 
Porqué lo que te entregué, jamás te lo entregaron, 
Porqué cuando fui tuya, jamás hubo nadie, 
Porqué cuando te amé, jamás fuiste amado 
Porqué fue nuestra primera vez, aunque hubieran antes otros

Aunque volverán a haberlos


EL GIGANTE QUE NO QUERÍA CRECER



Había un gigante que no quería crecer
Nació grande, y se hizo tan enorme como una montaña
Más su carácter era tan tranquilo como un mar en calma, sosegado
Pese a su enorme tamaño nadie le temía y era la mejor compañía
Era el mejor amigo
Hacía que te si sintieras a gusto a su lado y buscaba una observación aguda que encendía luces en la mente
Te reconfortaba, te divertía y hacía que los problemas no fueran tan importantes
Desinflaba los egos como quien libera un globo 
Aceptaba las cosas con la medida justa, 
!Que increíble que un alma tan inmensa, encontrara el tamaño justo! 
No le gustaba enfadarse y siempre daba la vuelta para esquivar tropezar con la misma piedra 
Si el viento se llevaba su casa, construía otra 
Le encantaba reír, y se reía de si mismo 
Veía la parte positiva 
Pero ser un gigante tenía sus inconvenientes si por dentro seguías siendo un niño 
Y él lo era 
Un eterno niño... 
Juguetón como un duende, 
Intrépido como un inconsciente aventurero 
Su tamaño le impedía correr por los bosques sin romper algo 
Su alma crecía, no paraba de crecer y hubo un momento en que no cabía en su inmenso cuerpo y se fundió con el universo 
Su cuerpo desapareció entre brumas 
Y el gigante por fin corrió en un espacio infinito 
Dejando sólo el eco de sus risas, 
esa mirada insolente y rebelde, 
pícara, traviesa 
Esa sonrisa abierta, leal, sincera, 
Esas bromas compartidas donde salía el niño y escondía al gigante 


PARA JOAN

DUENDE DEL SUR




Me encontré con tu amor por casualidad,cuando caminaba por la vida sin destino
Me iluminó tu luz con tanta intensidad que me cegó y no podía ver nada
Más no me dio miedo mi ceguera y a tientas palpé tus delicias
Me ocupaste tan entera, que no quedó en mi un sitio donde no estuvieras
Me hiciste tuya con tanta pasión, que no hubo noche que no extrañara tu cuerpo
Me besaste con tanta ternura, que duermo pegada al sueño de tus labios
Y en noches como esta, que estás tan lejos que la añoranza cruje en mis oídos, 
sólo puedo pensar en en volver a tenerte, 
sólo una vez más, luego te olvido, me digo

Te elegí entre millones porqué me hiciste feliz 
Me pierdo en palabras y no puedo explicar porqué te amé, 
porqué quizás aún hoy te amo

Sólo sé del gozo, el gozo loco cuanto te vi y mi angustia cuando te perdí 
Como explicarte la paz que sentía cuando me mirabas, aún sin verme

!Cuanto te anhelé y cuanto me faltaste!

Como escuecen mis manos de ganas de recorrer tu piel, 
Como me recreo imaginándote desnudo en mi cama 
Como cobraba vida mi cuerpo al unirse al tuyo

El placer corriendo por mis venas 
Enredada contigo, por dentro, por fuera 
Plena y agradecida por haberte encontrado  
Mi cómplice en un roce, un gesto, una sonrisa 
Me entregué y no te entregaste 
Compartí y te lo llevaste todo

Fui rica contigo porqué hallé mil riquezas dentro tuyo 
Es duro aceptar que te alejaste para siempre 
Aunque nunca quise retenerte 
Mi manera de ser siempre fue diferente 
Me quedo con lo que tuve 
Con lo que me hiciste sentir
Fue especial quererte y no puedo más que agradecerte

Ya puedes marchar, vete


A SALVO





Noto tu desconfianza,
como tu cerebro actúa sobre tu corazón

No puedo llegar a ti,
tampoco voy a intentarlo más
Nunca sabré si quise llegar,
no tuve la oportunidad de saber que tenías dentro
Si me gustaría lo que descubriera o me haría correr 
Me atrajo esa parte silenciosa que intuí
Nunca sabré si existía o la imaginé
Si la creé para amarla y era un espejismo de mis sueños
Una realidad desenfocada y confusa

¿Cómo debe será, ser amada por un hombre íntegro? 
Con honor, con respeto 
Sin adulaciones o mentiras 
Con verdad, con franqueza

¿porqué me tocó ser amada por inmaduros, egoístas e intolerantes? 
¿porqué abusaron del poder que les otorgaba quererme para destruirme? 
¿porqué no pude tener un camino dulce y relajado hacia una relación tranquila?

Y no esta muerte inoportuna, dolorosa, esquiva, confusa...

Muerte

Sin haber nacido el amor, lo mataste

No sabré si me añoraron alguna vez
Estaré a salvo en mi castillo 
No soplará el viento 
estaré calentita y resguardada 
Mi corazón no sufrirá 
y mi cuerpo no se volverá loco deseando una pasión que me quite el aliento

No encontraré a faltar unos besos que no me diste 
No tendré que renunciar a mi libertad ni a mi independencia 
No hay precio y no tengo monedas con que pagar 
No hay futuro, no hay nosotros, sólo hay "yo" 
y si todo es tan bonito.... y tengo tanto que agradecerte....
¿porqué me siento tan triste?


OLAS



Bailan las olas
La luna refleja
estallan burbujas,
burbujas secretas

Crecen silencios
mudos,sombríos,
disuelven las dudas
espíritu encendido


NO ERAS PARA MI





El viento se equivocó,
no eras para mi
Pero fue bonito escucharle cuando me hablaba
Me hizo crecer creativa,
y mi mundo se ha llenado de palabras que bailan con la música que suena en mi cabeza

No me avergoncé
Ne dejé que mi orgullo me encarcelara de nuevo

Fui valiente, porqué en de valientes querer tanto algo que sabes que no tendrás
Casi suicida, pero tan sublime
Le grité al silencio y arañé sus paredes
Mis sentimientos nacieron de una ilusión que quizás no existió y yo fabriqué 
Puede que fuera más el deseo de amar, que amar en sí 
Un idealismo que creció, se multiplicó y murió

Necesité que fueras tú quien lo matara 
y no fue justo

Fue un error, fue egoísta y lo siento 
Si alguna vez me lees, lo siento

Es la vida 
nacer, crecer e ir muriendo, cada día un poco, 
hacia un nuevo renacimiento

Un don y un infierno 
Y en el empujón que cada día me echa de mi cama, 
reside y habita mi lucha 
La de encontrar a un desconocido que me espera

Lo busco, porqué es para mi, 
aunque el viento haya callado


SECRETOS




Mi secreto es que te amo
Tu secreto es que amas a otra

Podría haberme sentado frente a esa famoso café que nunca llegó y hablarte,
Quizás debí haberlo hecho..
.
Mi tristeza te hubiera dicho la pena que se siente al perder algo que ni siquiera has tenido y que, por lo tanto no sabes lo que es

Mi cuerpo te hubiera hablado de pasión, de puro deseo carnal, de lujuria
Mi cerebro te diría que volveré a amar. 
Que habrá otros que, como tu dijiste, me trataran mejor o peor, pero que tampoco sé definir como trataste tú 
¿ indiferencia?

Ni es bueno ni es malo

Tú que eres tan racional
 ¿te serviría este concepto?

Mi despecho te diría que hay muchos esperando que abra de nuevo las puertas 
Mi orgullo te diría que ya me arrastré suficiente como para mendigar tu amistad, cuando ni eso quisiste darme antes 
Mi rabia te diría que quien te crees tú para decidir lo que es bueno o no para mi, si no tienes idea de lo que quiero, porqué ni yo misma la tengo 
Mi subconsciente me dirá que me mientes, que amas a otra 
Mi cobardía se alegrará de que no corriéramos un camino que siempre lleva al mismo sitio, aunque ahora me parezca grotesco, envidiable y exagerado 
Mis sueños te dirían, que soñé contigo toda la vida, aunque no lo creas. Y eras tal cual. La única diferencia es que en ellos me amaste. Y no había finales. Ni tristes ni felices. 
Te hablarían de lo curiosos que es ver a alguien a quien has esperado y devastador renunciar a ellos para siempre 
Mi consiente te dirá que está aceptado. Caso cerrado. Puerta blindada. Nada entrará ni saldrá por ella
Mi corazón te dice que seas feliz 
Inmensamente feliz
Que me alegra haberte conocido 
Que ojalá tengas mejor suerte que yo y seas correspondido 
Que no te guardo rencor aunque lo parezca 
Y que te deseo el mejor de los viajes

Mi esperanza es que leas alguna vez lo que no escuchaste....






Y tú que vienes y vas como una marea
Caminando y marcando tus huellas en mi historia
Tú que hablas sin decir nada
Con esa inquisitiva mirada que me pregunta que quiero

Y yo que sólo quiero encontrarte
Absorber tus penas
Crear juntos una luz propia que ilumine nuestro tiempo 
Un extranjero que habla mi lengua
Una lengua que come la mía, que juega, dejando sendas de deseo en mi cuerpo,
Apagando y encendiendo llamas

Más no quiero retenerte, ni atarte, sino que andes sin cadenas 
No quiero que cumplas mis sueños, sino que crees nuevos con los que dormirme 
No que ocupes mis espacios vacíos, sino que llenemos espacios inéditos 
Quiero tu respeto, tu compañía, tu humor 
Cuando quieras dármelo

Cuando toco el cielo en tus brazos, estoy preparada para bajar y poner mis pies descalzos en el frío suelo 
Cariño, amistad, sexo, diversión, gozo, penas, soledades 
El pan nuestro de cada día 
Puertas abiertas para salir, sin cerrojos

Soy rara, diferente, tenaz no audaz, tozuda, solitaria llena de gente, independiente 
Más te necesito a veces 
Te extraño otras

Quiero refugiarme bajo tus ramas, 
Reptar por tu tronco 
Abonar tus raíces 
Quiero tus manos grandes sujetando mi cara justo antes de besarme, Con esa desmesurada ternura que dejan tus labios

Y perderme en esa mirada, justo un segundo antes de cerrar los ojos,
Y ver tu reflejo en mi alma
Quiero que fluyan tus saladas aguas acoplándose a las mías dulces,
Y desembocar en el mismo mar,

Nadando y ayudándonos a respirar cuando nos sumerjamos
O sólo dejándonos llevar cuando fluyan mansas


NO ESPERO




Ya no espero tu llamada
Hay días que ni me acuerdo de ti
e he ido acostumbrando a esta lenta lejanía
A este sopor tranquilo en el que se mecen mis horas
A veces, mi traicionero corazón se va tras contigo,
pero ahora lo llamo y vuelve

No como antes, que se me escapaba ignorando mis suplicantes demandas
Tampoco intento buscar quien supla tu vacío
Es esta sociedad somos sólo materia de intercambio,
pero a mi me queda el viejo castigo de siglos de amor, 
que me hace saber que nadie llena los huecos de los que se van, sólo ocupan otros, se crean distintos
Me queda un recuerdo lejano, difuso, de tu imagen 
Pero ya no ando por las calles ansiosa y desquiciada buscando tu rostro y a la vez temerosa de encontrarte 
Me he acostumbrado a no nombrarte, 
a no equivocarme cuando llamo a otros

A vivir con tu silencio 
Con él ya viví antes, así que esta es la parte más fácil 
Tu fantasma ya no me habla 
Pasa de un pared a otra de mi casa sin rozarme 
Mi piel ya no añora tus caricias 
Aún respiro a veces este sentimiento que se niega a morir 
Un dolor con el que convives hasta que desaparezca 
Lo sueños han quedado en el papel donde los escribí

Fuera del papel...Sonrío, trabajo, como, duermo, vivo 
Fuera del papel... No me importa

Hay cosas más importantes que amarte
no hay tiempo para lamentaciones 
hay que sobrevivir 
hay que ser fuerte

No tengo ganas de llorar 
no tengo energía para seguir dándome con una puerta cerrada 
no tengo horas para extrañarte 
Fuera del papel no soy la persona a la que a penas conociste 
Fuera del papel, soy independiente, auto-suficiente y dura 
Una amazona, una guerrera incansable, una luchadora infatigable 
No la mujer que se deshacía en tus brazos

Ella no existe fuera del papel 
La maté para que no sufriera, 
la enterré para que no volviera a ilusionarse, 
para que no crea más mentiras y malinterprete miradas o gestos 
Ella era una criatura demasiado ingenua y confiada

Estoy creando otra mujer en su lugar 
intento que no olvide lo que ha aprendido 
y se aleje de los carroñeros que acechan para devorar su alma 
y sólo la resucitaré algún día... 
cuando vuelva otro amanecer, 
hubo demasiados anocheceres en su vida


LOURDES



Sabes, últimamente escribo mucho sobre los que os fuisteis
Supongo que es mi nueva terapia para ahuyentar al dolor
En días en que me siento especialmente triste y melancólica, 
Venís a acompañarme y consolarme
No sé si es algo sobrenatural, normal o fruto de mi imaginación

Pero yo sé y siento que estáis aquí
A veces unos y otras, otros

Hoy te siento a ti Lourdes

Vi una película que no me gustó nada,
Bélica, ya sabes que no me van esos rollos, 
Pero su contenido me tocó el corazón

Al final dijeron unas frases que muestran con exactitud el sentimiento que me quedó tras tu marcha 
Un sentimiento que pese al tiempo no se ha mitigado, sino masificado abrumadoramente

También sabes que mi tendencia a lo cómico pasa directamente por lo dramático y lo absurdo
Después de todos fuiste una de las pocas personas a las que dejé que me conocieras bien 
Y aunque soy tan abierta y simpática, 
Muy pocos saben quien soy

A veces, ni yo misma me defino en esta inconstancia salvaje en la que vivo
En esta indecisión arrogante en la que naufrago tan a menudo

En la película muchos soldados dan la vida por salvar la de una sola persona, 
¿que absurdo verdad? 
Dejando de lado el patriotismo, la guerra y las muertes inútiles, 
Uno de los que se mueren, fallecen diciéndole al salvado que haga que merezca la pena 
Al final, el superviviente ha envejecido, va a la tumba y le explica que no ha realizado grandes logros ni proezas 
Tiene una familia y una vida normal 
Pero asegura haber sido una buena persona, con principios y dignidad

Las dos enfermamos 
Tú te fuiste y yo me quedé 
No diste tu vida por la mía

Pero sabes que aún me pregunto porqué quedé yo, 
¿porqué marchaste tú? 
¿que sentido tuvo? 
¿que sentido tiene? 
¿que sentido tendrá? 
¿tiene sentido algo?

Yo tampoco he tenido grandes logros

Mi pequeño logro fue realizar un cambio en mi vida radical y tener la “ valentía” de salir
Y lo pongo entre comillas porqué las dos sabemos que fue de todo menos valiente 
Mi pequeño logro es intentar que mi hijo crezca y se convierta en una buen hombre, 
Mi pequeño logro es mantenerme en pie cada día por más golpes que reciba y seguir sonriendo a la vida que a mi me dieron y a ti te quitaron 
Mi pequeño logro es seguir queriéndote tanto como te quise y no dejar que pases al olvido y mantenerte anclada a mi corazón, 
Mi pequeño logro es seguir pese a que me faltan tus consejos y tus broncas,
Y esa sinceridad tuya a la que tanto temía porqué no quería escuchar

!que ironía que ahora daría lo que fuera por oírte!

Pensé que me quedaría con el recuerdo de la última vez que te vi y no quería, no podía

Tu cuerpo se había consumido, una gran mujer transformada en un pedacito de niña perdida en una cama de hospital

Siempre dijiste que soy una payasa 
Siempre te hacía reír 
Y te hice reír de nuevo 
Reías tanto que te sujetabas el abdomen del dolor y no podías parar

Y volvías a decirme 
-Que payasa que eres 
Cuando salimos nos quedamos en un silencio y se apagaron nuestras sonrisas,
Las cuatros que te fuimos a ver supimos que no te volveríamos a ver en este mundo

Te habíamos dicho adiós 
No lloramos, no hablamos apenas 
Cada una sumida en sus pensamientos, 
Asimilando que te ibas

No sólo me ha quedado ese recuerdo 
Puedo escoger el que quiera, tengo muchos 
Puedo seguir hablando contigo aunque no estés a mi lado 
Puedo imaginar que estamos en el café de la calle de Sants y que intentas arreglar el desastre de mi vida 
Puedo recordar cenando juntas en casa de Laura y Lidia, con mi pequeña Lulu y el Adri 
Pero no puedo entender porqué... 
E intento no pensarlo

Y no puedo decirte más que aquel superviviente, 
Soy una persona buena y digna 
Ojalá eso sirva para algo amiga

NO ME QUIERAS



"Te quiero", le dice, y un mecánico, "yo también" sale de sus labios
Luego se odia por ello y le odia a él por obligarla a decírselo

"Nunca las palabras".- piensa
Consuelo pobre, loco argumento
"Lo que se quiere no se daña"- piensa
"Tu amor hace daño"- calla

Duele en cada esquina, en cada rincón, en cada hueso
Duele
"No me quieras"
Le grita con su silencio
¿cómo no la oye?

Pero se da la vuelta y finge que duerme
Cuenta sus penas saltando vayas 
Las ovejitas son monstruos

Cuando él se duerma escapará al sofá 
Puede soportar todo menos dormir a su lado, 
quizás le robaría sus últimos sueños si lo hiciera 
!Qué absurdo!

Pero sólo en el sofá consigue descansar las pocas horas que el insomnio olvida llevarse 
Restos de tiempo 
Restos como ella 
Restos de quien fue antes de conocerle

Antes del principio ¿quien era? 
No lo recuerda 
Antes del comienzo...

-¿Quieres algo?- Piensa con amargura 
"Tómalo. Todo es tuyo. Déjame lo que quede, antes de que no quede nada"

"No me quieras".- implora

Suéltame, libérame, déjame, desátame, tírame
 Abre la maldita puerta dueño y señor

No puedo hacerlo yo, 
sal de mi vida, vete

No me quieras

No más "yo también" 
No a las mentiras, 
no más silencio 
El silencio no tiene oídos, 
no tiene voz, 
no tiene sentimientos
Se funde conmigo en el sofá, 
se pierde en el comedor, 
se quema en la cocina, 
se olvida en el piso

Las paredes se cierran y la asfixian 
Se ríen de ella 
Estruendosas carcajadas bailan endemoniadas en su cabeza

"No estoy loca" 
Sólo...

No me quieras


BAILE





Mientras bailo mi mente divaga 
Y hoy me lleva a ti
¿cuando dejaste de cantar?

Al principio tu voz me acompañaba y formaba parte de mis movimientos,
Como una coreografía ensayada mil veces que nacía de las dos
Y hubo un día en que tu voz calló
Tan de repente, que ni siquiera siguió sonando en mi cabeza
Y hasta hoy no me había dado cuenta de su ausencia

He seguido bailando cada día
Y dejaste de cantar hace años...
La música tapó tu vació y lo llenaron otras notas 
Notas sin voz 
Voces distintas 
Nunca la tuya que fue la que me entregó al baile tan suavemente

Mi amor por la música sigue vivo 
Mueve mi cuerpo 
Mueve mi corazón 
Mueve mi vida

Mi motor, mi empuje, mi cansado descanso 
Me entrego a ella al alba y al amanecer 
Me levanto con ella, me acuesto con ella 
Me hace reír, llorar, amar, gozar, sufrir, feliz...

¿como pudiste olvidarte de ella? 
¿porqué la abandonaste? 
¿te abandonó ella?

Sé bien que es una amante ingrata, esquiva 
Pero también sé que es fiel, siempre está ahí 
Incluso cuando no la quieres y no la necesitas 
Si la amas, no necesitas escucharla 
Está dentro de ti

A mi me levanta del suelo, 
Me hace volar, 
Me eleva a otros mundos sin moverme de este 
Guía mi cuerpo 
Que expresa lo que me provoca 
Sin seguir pasos 
Sólo bailar lo que siento 
Sentir la guitarra rasgándose, 
La batería marcando el ritmo de mis erráticos latidos que despiertan a la vida, 
El piano clavando sus teclas en mi cuerpo, 
Acariciándolo con dulzura 
O una gloriosa orquesta in crescendo 
Elevándose y elevándome 
Juntas, unidas

Todos mis sentidos volcados en lo que escucho 
Casi puedo tocarla y mis manos bailan en el aire dibujando notas imaginarias 
Una belleza que me sobrecoge 
Un cuerpo que se pliega, se alza, se encoje, se cae, se levanta y gira 
Y gira 
Y gira

Y la música se acaba de momento 
Sólo de momento 
Mientras recupero la respiración 
Y sigo esperando que cantes

¿cantarás algún día para que yo baile? 
¿O seguiré bailando sin oír tu voz?




No a ser una víctima. Si a quererme cada día 
No voy a juzgarme, que lo hagan otros no me importa
No para los demás, si para mi misma y los míos
No a la sumisión, si a la libertad
No voy a bajar la cabeza. Voy a mirar a los ojos
No a la hipocresía y falsos amigos.
Estaré al lado de quien esté conmigo, no en contra

No a regodearme en la tristeza y ahogarme en la soledad. Si a nuevos amaneceres
No a los insultos consentidos o no consentidos.

 RESPETO
 por favor

No a las humillaciones. Levanto la cabeza de nuevo
No a los improperios. Lo propio es mío
No a los gritos. Tengo la suerte de escuchar bien, gracias
No a la rabia, al rencor y al odio. Si al amor
No a la indiferencia. No paso de largo. Quiero que me reconozcan. No que me ignoren
No al dolor y la autodestrucción. Nadie puede hacerme más daño que el que yo me hago
No al pasado. Viva el presente
No a encerrarme en mil tragedias. Aire puro para mis pulmones y brisas de futuro
No a enredarme en lo absurdo. Fuera cuerdas y ataduras las justas
No a ilusionarme con quimeras. Voy a soñar despierta
No a cerrar los ojos. Mis ojos están abiertos
No a la incomprensión. Si a aprender a comprenderme
No a justificar lo injustificable.

Quien daña no tiene ninguna justificación y lo que se quiere no se daña.
 Se cuida

No a sentir vergüenza ajena,
no a sentir vergüenza
No a culparme de la hecatombe mundial, el mundo se arruinaba antes de mi llegada

No a la miseria. Si a compartir
No a la autoflagelación . No he pecado
No a asumir las responsabilidades de los demás. Si a aceptar la responsabilidad de mis actos
No a poner la otra mejilla. Ya me golpearon las dos y no tengo más para poner ni quiero
No a ser el contenedor de la basura de nadie.

 Reciclen sus propias vidas señores

No al abuso y el poder y no al abuso de poder
No a la negación. Si al la autodeterminación
No a creer todo lo que me dicen. Si a creer en mi misma
No a hacerme más pequeña. Si a no dejar nunca de crecer
No a los límites. Si a mis límites y a los pactos
No al silencio, si a aprender a hablar
No a la inmovilidad.

!Viva el movimiento!

No a quedarme parada esperando.

Si a actuar con conocimiento


DEDICADO A ANA PORQUÉ GRACIAS A SU INSPIRACIÓN Y SU LUCHA HA NACIDO ESTE MANTRA. TK GUERRERA